Hoop op de Heer! - Espère le Seigneur! OJP 2025

​Veel begint bij de voorbereiding, innerlijk en uiterlijk. En dat geldt voor elke reis en elke pelgrimstocht. Dus ook voor OJP, Orval Jeunes en prière, oftewel Orval jongeren in gebed.

Na plannen en vergaderen, conferenties nagelezen en vertaalwerk gedaan te hebben is er, na een behoorlijk lange autorit, de scherpe bocht na Florenville en dan de laatste rechte lijn naar de abdij van Orval.
In deze laan, die steeds overloopt van toeristen en pelgrims, wisselt de zon met de schaduw van de bomen en troont plotseling in het midden van deze vallei een imposante klokkentoren en een bijzonder groot Onze-Lieve-Vrouwbeeld dat bijna de gehele voorgevel van de basiliek inneemt. Zij verwelkomt elke bezoeker en haar glimlach helpt om de rust, innerlijk en uiterlijk, waarlijk te laten indalen. ​

---

​Op woensdagochtend veranderen de lange gangen van het gastenkwartier in een drukke bijenkorf waar, na het ochtendgebed en een uitwisseling met de monniken, de laatste hand gelegd wordt aan de voorbereiding die naadloos overloopt in de ontvangst van de eerste gasten. Niet iedereen haalt het middaggebed, dankzij de NMBS, maar als dan de bel gaat voor de lunch en iedereen uitgenodigd wordt om de eetzaal in stilte binnen te gaan, dan daalt die stilte waarlijk neer. Het is een stilte die soms intenser is, soms losser, soms ook kleine gesprekken toelaat, maar die hier begint en ons meeneemt de komende dagen. Gelukkig is er tijdens de maaltijden muziek voorzien, hoewel die keuze soms ook voor de nodige hilariteit kan zorgen.
Het blijft verbazingwekkend hoe eenvoudig de kennismaking en de aanname van het ritme bij tijden allemaal lijkt te gaan. Pas na de completen, in een deel van de abdij dat de Chalet wordt genoemd, volgt een groot spel waarin we met iedereen leren kennismaken. Frans en Nederlands weerklinkt vrolijk door elkaar en oude bekenden knopen verder aan waar vorige zomer gesprekken stopten terwijl de nieuwe gezichten vlot opgaan in het geheel. 

​Elke dag vangt, na de lauden en het ontbijt, aan met een conferentie, een inleiding, steeds door iemand anders gegeven, mannen en vrouwen afwisselend evenals nu eens in het Frans, dan wel Nederlands, mits simultaanvertaling. 

De input is rijk, de vragen die het oproept weerklinken innerlijk en ook luidop. Gaande van het verhaal van Nicodemus, over de hoop die bij Paulus vervat zit, de drie vrouwen aan het graf uit Lucas die hun oorsprong eerder hebben in dat evangelie (hfst. 8) voor een parabel van een zaaier en een poëtische benadering vanuit de Schrift.

In de namiddag op vrijdag is er, in alle openheid en vrijblijvendheid,
de verzoeningsviering. Gelukkig is er eerst tijd om er over na te denken. De conferentie in de ochtend raakt het lichtjes aan, er is een catechese in de namiddag voor zij die nieuwsgierig zijn naar wat het is en dan vangen we aan met een hymne en een kruis op het voorplein van de basiliek. Zo eenvoudig, zo puur en zo intens, samen, zingend en biddend, wandelen we door de basiliek naar de binnentuin van het slot. De Schrift weerklinkt, een homilie volgt en dan is er de mogelijkheid voor de deelnemers om een rood blad met daarop hun voorbereiding te verbranden en een groen, met de zaken waarvoor ze dank willen zeggen, in een mand te leggen. Voor zij die wensen zitten er priesters, verspreid over de pandgang die het sacrament van de verzoening aanreiken. Er wordt tijd genomen en geluisterd, terwijl ondertussen gezongen muziek van Taizé weerklinkt. Elkeen krijgt de tijd die nodig is om naar zijn of haar woorden te zoeken, om de Heilige Geest zijn werk te laten doen, om aangeraakt te worden door Gods’ genade. In gebed, met het Onze Vader en de vredeswens eindigen we om het daarna te vieren, samen met de monniken aan tafel voor een gesproken maaltijd. De eenvoud van dit gesprek en de vrolijkheid bekronen deze uitnodiging tot verzoening. ​

​Op zaterdagavond sluiten we de avond af in de ruïnes, met de completen in deze kerk open voor alle elementen, gevolgd door een kampvuur met muziek, getuigenissen, poëzie en gezellig samenzijn. Er weerklinkt onder meer wat sommige zojuist in Rome beleefd hebben in het jubileum voor de jongeren en bij anderen wat OJP bij hen teweeggebracht heeft het afgelopen jaar. Een van de rode draden is duidelijk: OJP is een moment om stil te staan, om op adem te komen, om te kunnen uitwisselen met andere jongeren die zoekend zijn naar zichzelf en hun geloof, die verdieping zoeken en/of een klankbord. Iemand had zo de moed gevonden om opnieuw te gaan studeren, psychologie ditmaal, een andere had een plaatselijke Europascoutsgroep vervoegd, weer iemand anders ontdekte anders te bidden, iemand maakt plannen voor een pelgrimstocht…

Om dan op zondagochtend rond 4.30u met fluitmuziek gewekt te worden en in de duisternis buiten te verzamelen rond de Schrift en een kaars. Al zingend en biddend gaan we zo door de duisternis richting de basiliek voor de vigilies. Iedereen neemt deel aan dit ochtendgebed dat ons elke ochtend, in alle vroegte, herinnert aan de hoop dat geen enkele duisternis blijft, dat Christus door de nacht gegaan is en hoop bracht, en brengt, op een nieuw leven. Hij leeft waarlijk onder ons. Het loopt uit op een paashymne en een gebed, in het volle licht, op het voorplein van die basiliek.
Waarna alles in stilte bij God kan neergelegd worden. Iedereen ontving dan een doosje met zaadjes, om te zaaien, om geduldig te hopen…
 Na de mis en het middaggebed wordt alles vreugdevol afgesloten in de tuin bij de monniken zelf met broodjes en ijs, met vrolijk bijpraten en een groepsfoto. Een deel hoopt er volgend jaar alvast opnieuw bij te zijn. Laat ons maar zaaien, zaaien van hoop in de Heer…

---