Eind juni was het Anker van Hoop een aantal dagen te gast in het woonzorgcentrum Ons Zomerheem in Zomergem.
Het werd een periode om samen stil te staan bij wat hoop betekent in het leven van bewoners, medewerkers, vrijwilligers, ….
Op kleine ankertjes kon ieder die dat wou een antwoord schrijven op volgende vragen:
* Wie of wat geeft jou hoop?
* Waarop hoop jij?
* Hoop is voor mij…
Zo bouwden we samen aan een muur van hoop, een muur van verbondenheid met elkaar, vanuit de hoop die ons gaande houdt.
Het “woordanker” geeft een samenvatting van de antwoorden.  Hierin blijkt heel duidelijk dat gezondheid, familie en vrede de kern vormen.  Ook bidden en het geloof kwam bij vele bewoners naar boven als een steun en een kracht, naast dankbaarheid en vriendschap.
Deze hoopvolle woorden en gesprekken kregen verder vorm in een feestelijke viering rondom het anker, voor de gelegenheid opgeluisterd door het koor Gaudeamus met organist Kurt.  Priester Mathias Dick ging (zingende) voor in deze viering.  Hij gaf 2 bemoedigende boodschappen mee.  Vanuit de brief van Paulus “de hoop stelt nooit teleur” en uit het Matteüs-evangelie “waar je schat is, daar zal ook je hart zijn”.  Want inderdaad in de huidige wereldsituatie en ook in ons eigen leven is het niet altijd gemakkelijk om lichtpuntjes van hoop te zien wanneer alles dreigend en donker lijkt.  Maar toch, op de hoop die Christus ons brengt, mogen we vertrouwen in het leven.
Diezelfde avond stond het Anker centraal bij een viering met de kinderen van het personeel die in de voorbije tijd Eerste Communie, Vormsel of lentefeest hadden.  Ook zij dachten samen met hun ouders na wat hoop betekent in hun leven.  Ze hoorden een verhaal dat je ook als kind of jongere voor anderen een bron van hoop kan zijn.
Tot slot was het Anker aanwezig op de trimestriële bijeenkomst van de vrijwilligers.  En ja, je kan het al raden… deze namiddag stond in het teken van … jawel, hoop.  Aan de hand van een aantal quotes gingen de vrijwilligers in gesprek over wat hoop voor hen persoonlijk in hun leven betekent om van daaruit met elkaar verhalen te delen van hoop in hun vrijwilligerswerk in Ons Zomerheem.  De namiddag werd ludiek afgesloten met opdrachten waarin hoop en verbondenheid met elkaar centraal stonden.
Het was voor mij als pastor enerzijds een uitdaging om met het thema van het jubeljaar aan de slag te gaan op verschillende vlakken, maar ik kan anderzijds ook dankbaar terugblikken op de verschillende momenten die we samen mochten beleven rondom het Anker, samen als pelgrims van hoop!
 
Katleen, pastor Ons Zomerheem

Tijdens de noveen kreeg het anker, dat sinds Kerstmis vanuit het Bisdom de ronde doet in het dekenaat Wetteren, een mooie plaats vooraan in onze kerk. Het anker drukt de hoop uit van het Jubeljaar. Als christenen zijn we 'Pelgrims van Hoop' die deze boodschap op een positieve manier willen doorgeven. Dat het anker tijdens de noveen in onze kerk een voorname plaats kreeg, drukte die boodschap ten volle uit. Talrijke mensen bezochten de kerk en je merkte hoezeer Lede en alle Ledenaars verankerd zijn en blijven aan het eeuwenoude beeld van De Zoete Nood Gods en haar plaats in de kerk.  Bij het bekijken van de filmpjes van processies uit vroegere tijden, kwamen verhalen boven vanuit de eigen kindertijd.
De talloze kaarsen die gebrand werden, duidden er eveneens op dat het beeld voor de mensen een ankerpunt van hoop is en blijft. 

‘Ik heb even moeten nadenken hoe ik dat woord ‘hoop’ moest uitleggen, zegt Lieve, de begeleidster van het klei-atelier, ‘ik vond dat niet zo eenvoudig.’ Ik kan het alleen maar beamen. Ik heb dit voorbije jubeljaar al heel wat bespiegelingen over hoop gelezen en toch kan ik er niet zomaar mijn vinger op leggen. Het woord dat we zo vaak in de mond nemen, laat zich toch niet zo eenvoudig vangen. Dus stap ik maar gewoon de ateliers binnen om te ontdekken wat er daar allemaal gebeurt.
Op het gelijkvloers bevindt zich het klei-atelier. Tamara, Jurgen en Jill zijn er in de weer. En later leer ik er ook Jean-François, Guido en Andy kennen. Wat hopen zij, of wat geeft hen hoop? Een moeilijke vraag.
Maar als je vraagt naar hun werk, gaan de ogen aan het blinken en wordt er mij vol fierheid en met kennis van zaken uitgelegd wat hun taak is.
En daar doorheen ontdek ik wat zij hopen: dat ze mensen blij kunnen maken met wat ze daar creëren (en ook: dat ze veel bestellingen krijgen). Jill zegt het heel mooi: ‘mijn hart gaat open als ik mensen gelukkig kan maken. En ik hoop dat ik dat ook kan doen door mijn talent hier te gebruiken en door te tonen wat wij kunnen.’
Op naar het eerste verdiep samen met Jill die zich spontaan aangeboden heeft als gids. Daar zitten we in het atelier ‘Industrieel werk.’ Iedereen kan van deze dienst gebruik maken en de kostprijs is verwaarloosbaar. Vanaf nu bekijk ik heel wat zaken op een andere manier, nu ik weet dat een aantal mensen met veel geduld en precisie stickers op snoepzakjes gekleefd hebben, of verkleedgerief een label hebben gegeven.
Ook de potjes die je in het ziekenhuis in je handen gestopt krijgt, hebben met veel zorg eerst een stickertje gekregen van deze ploeg. Er is ook een samenwerking met de Kringwinkel Stroom (puur toeval trouwens dat het anker vanuit de Kringwinkel aan Het Uniek Kadoo werd doorgegeven!): CD’s worden hier getest, potloden gescherpt en schoenen gepoetst. Is er hier zo een vreugdevolle sfeer door de muziek die speelt (ah ja, de CD’s moeten toch getest worden?) of gewoon door de mensen die er werken?
Laura toont me haar werkplek en vertelt me haar diepste verlangen: dat ze binnenkort naar de uitvaart kan gaan van twee mensen die gestorven zijn, en dat ze dan een bloemetje en een knuffel kan afgeven als een teken dat ze aan hen denkt.
Ook Jan en Laura vertrouwen me toe wat ze hopen: minder oorlog en minder armoede. Ik kan het alleen maar samen met hen en van harte hopen. Ook hier valt de arbeidsvreugde en de kameraadschap op. Ik zou wel nog wat langer willen blijven, maar er valt nóg een verdiep te ontdekken. Daar worden met papier-maché schaaltjes gemaakt voor bloemstukjes. Maar er is nog iets anders dat de aandacht trekt: Dirk toont zijn trommel, gemaakt samen met een stagiair. ‘Stagiairs geven hoop!’ zegt de begeleidster. ‘Vroeger was er een muziekatelier, maar doordat de begeleidster op pensioen ging en niemand dit kon opnemen, werd dit stopgezet. Dirk had spijt dat hij niet meer kon drummen, maar samen met de stagiair maakte hij deze trommel zodat hij thuis kan oefenen!‘
Stralende ogen, mensen waar je je meteen welkom bij voelt, creatievelingen die vreugde scheppen in hun werk en een winkel vol mooie, grappige, originele creaties.
Hoop is niet iets om theorieën over te verkondigen, besluit ik. Hoop, dat zijn gewoonweg mensen zoals deze.
En deze namiddag was voor mij een echt cadeau!
​
Meer foto's: https://flic.kr/s/aHBqjCiyjd

Het project "Anker Onderweg" in Het Heilige Jaar "Pelgrims van Hoop" heeft me van bij het begin aangesproken. Ik kreeg het anker overhandigd door een heel lieve dame Nathalie. We raakten aan de praat en op het einde kwamen we tot de slotsom dat we een gemeenschappelijke vriendin hadden. In mijn familie ben ik de enige actief katholiek gelovige. Er wordt soms wel eens lacherig gedaan hierover maar daar trek ik me niets van aan.  

Op pinkstermaandag 9 juni ging in Laarne de jaarlijkse ommegang door. En of het terug een succes geweest is. De weergoden waren St.-Macharius en zijn gevolg gunstig gezind. Het anker kon tijdens dit jubeljaar niet ontbreken, dus ging het ook mee op tocht met de pelgrims van hoop. ​

De ‘Special Olympics Belgium’ is een jaarlijks evenement dat heel wat atleten samenbrengt. Werkelijk Olympisch want: erkend door het Internationaal Olympisch Comité (IOC). In ruim 20 verschillende sporten nemen atleten met een verstandelijke beperking het tegen elkaar op.
Wat bijzonder is: twee van die atleten zijn mensen van de parochie.