Het grote houten anker dat ons dekenaat rondreist, is -na zijn eerste passage doorheen de Sint-Martinus- en Sint-Gudulaparochie in januari- weer bij ons aanwezig! De maand april staat, wat het anker betreft, in het teken van de ‘Duurzame zorg’ (= de zorg vanuit onze parochie voor zieken en ouderen thuis of in een zorginstelling). Gedurende deze lentemaand zal het anker woonzorgcentra, Samana-afdelingen en het ziekenhuis bezoeken, plaatsen waar het fragiele van het leven en de hoop elkaar kruisen.
In de kwetsbare momenten van ziekte of ouderdom is hoop niet enkel levensnoodzakelijk maar zij dient zich ook vaak in hele kleine en onverwachte zaken aan.
Deze plaatsen van zorg-voor-elkaar, of beter: de hoopgevende mensen die er werken, wonen of zich engageren, zullen het anker van hand tot hand laten gaan en zo een ketting van hoopvolle initiatieven rijgen.
We presenteren je graag de tocht die het anker van hoop zal afleggen.
Lees meer op deze website: 
https://www.kerknet.be/kerk-aalst/informatie/het-anker-van-hoop-trekt-rond?microsite=17064

Op donderdag 27 en vrijdag 28 februari kwamen de deelnemers van het Bijbels leerhuis in Ninove samen rond de profeet Jona. Die van de grote vis/wlavis. je weet wel.
Op het eind vroegen we hen hoe Jona, als profeet, voor hen een boodschap van hoop had.
Dit waren de mooie reacties. (zie foto's met hun geschreven reacties)
We gingen ook nog eens op de foto met het anker.
Het dekenale reisanker werd trouwens die vrijdagavond doorgegeven aan Melina van de heilige Damiaanparochie in Erpe-Mere. Wij zijn dankbaar voor de afgelopen maand en kijken uit naar augustus want dan komt het nog eens terug.
En ondertussen stappen we verder als pelgrims van hoop.

Het dekenale reisanker werd op vrijdagavond 28 februari doorgegeven aan Melina van de heilige Damiaanparochie in Erpe-Mere. Wij zijn dankbaar voor de afgelopen maand en kijken uit naar augustus want dan komt het nog eens terug…

​Het anker van de hoop ging zondagochtend 23 februari mee op verplaatsing met de kinderen van de kinderwoorddienst in Ninove. Ze hadden het over mensen en kinderen die er zijn voor hen en anderen. Ze schreven de namen van al die mensen die een lichtpuntje zijn voor anderen op post-its en samen vormden ze een hart. Daarna schreven ze hun boodschap in het logboek dat meereist met het anker nl. wij kinderen hebben hoop, er zijn altijd mensen die zorgen voor een lichtpuntje op onze tocht! Daar krijg je toch een warm hart van, niet?

​Na de eucharistieviering van 16 februari stonden enkele parochianen met hun roots in Rwanda en Congo even stil bij de gespannen situatie in Oost-Congo. De vraag weerklonk: "Waarom bestellen Europese landen mineralen van Congo bij Rwanda? Wat doen die landen toch?" Laten we bidden om wijsheid en vrede! Laten we samen hopen...

De derde woensdag van de maand is er steevast een viering ter ere van de heilige Rita in Outer. De lezingen van de dag waren op 19 februari bijzonder: Noah en Jezus deden verschillende pogingen, zonder opgeven, niet alles ging onmiddellijk perfect. In het geloofsleven gaat het over moed, doorzettingsvermogen... en blijvende hoop!

Eind januari, net voor het anker in de Sint-Corneliusparochie in Ninove belandde, vertrok één van de jongeren die de kinderwoorddienst begeleidt, voor een aantal maanden op Erasmus.
We gaven haar een mini-anker mee (het echte kon immers niet in de handbagage 😉) als herinnering aan het thuisfront en als teken van hoop mocht het daar eens lastig worden.
En kijk, we kregen deze foto toegestuurd met het volgende berichtje:
 
"Ikzelf kreeg op mijn Erasmus naar Spanje van de kinderwoorddienst ook een anker mee!  Dit anker gaat ook met mij mee op tocht in Bilbao. Vandaag ging ik naar een eucharistieviering in de kerk van San José de la Montaña te Bilbao! In mijn hart draag ik de hele Sint-Corneliusparochie met me mee! Groetjes Louise vanuit Bilbao"
 
Als een pelgrim getuigen van haar geloof. als dat geen teken van hoop is.

Is dat Chinees? ’t Klinkt eerder Slavisch. ’t Kan niet Ninoofser zijn.
Hopen doet een mens al van bij zijn geboorte. Al doet hij dat nog niet bewust. “Uuuuu”, huilt een hongerige baby. En al rap wijst het kleine kind met een vingertje naar wat het wil – of het weigert het mondje te openen voor bepaalde etenswaren.
Een kleuter wíl iets, tieners en twens eisen, dromen, worden ongeduldig, een “grotere” mens hoopt.
Om te hopen in de ware zin van het woord moet je, zo denk ik, minstens een beetje volwassen zijn. Het veronderstelt een gedragen verlangen, een uitkijken naar iets wat kàn. Het gaat zoveel dieper dan “dromen” of gewoon “wensen”. Hopen heeft met een relatie te maken met dingen, met mensen, zeker ook met God. Verstand èn hart zijn er in vervat.
Ooit leerden wij uit de catechismus: “Geloof, hoop en liefde, deze drie. Van deze drie  is de liefde de grootste.” In onze modernere tijden zien we dat een beetje anders. Uiteraard zijn geloof en liefde noodzakelijk, maar het uitzicht en de draagkracht van hoop gaan dieper.
De Franse auteur Charles Péguy schreef een prachtige tekst over “l’espérance”. De hoop is een eenvoudig meisje, dat de twee anderen leidt. Zij houdt geloof en liefde bij de hand.  Zij ziet wat er kan komen.  Zíj is de kracht in een wereld op zijn kop. Zij is het die liefde en geloof voortstuwt en die heel de wereld verandert. De twee groten kunnen niet(s) zonder haar.
In mijn ervaring klopt dat. Hoop draagt liefde in zich. Wie hoopt wil iets goeds voor de ander, voor de wereld, voor zichzelf en gelooft dat het kàn.
“Dat hoop ik.” We zeggen het zó vaak. Als we, telkens als we dat uitspreken, streepjes zouden trekken, we zouden er in de kortste keren een dik agenda mee vullen. Misschien  moeten we dat eens uittesten.
Het is zalig, hoop te kunnen delen. Eindelijk, denk ik zo, eindelijk ontdekt de Kerk de kracht van de hoop.  De hoop geeft onze dagen ook een bredere dimensie; ze maakt de moeilijke uren draaglijker. De gedeelde blijdschap om vervulling kan je met geen woorden beschrijven.
In wezen is de hoop van een oudere precies dezelfde als die van jonge(re) generaties. Al drukken we ze wellicht compleet anders uit. (O rijkdom van taal en verscheidenheid van tijd en omstandigheden.) We hopen gelukkig en gezond te kunnen leven, vriendschap te ervaren en te mogen beantwoorden, een beetje te kunnen bijdragen aan het welbevinden van wie “een eind weegs” met ons gaan, aan de leefbaarheid van onze ruimere wereld.
Wie de hoop koestert, houdt van het leven. En “Gedeelde hoop is (nog altijd) dubbele hoop.” Dat we dat hoe langer, hoe meer mogen ervaren. “Dadoepek” uit de grond van mijn hart.
Chris Van der Perre

​Bisschop Lode zegende eind december de dekenale reisankers. Monseigneur Luysterman gaf ook zijn zegen over de estafette doorheen onze Sint-Corneliusparochie.