Men vroeg mij om een kort getuigenis te schrijven over de hoop die ik koesterde toen onze zoon na een ongeval meer dan twee weken in coma lag. Nu ik daarover nadenk, weet ik niet of het hoop was; veel hoop hadden de dokters ons niet gegeven. Eigenlijk was het meer vertrouwen. Ik bad veel en voelde Gods liefde. Ik was - en ben - blij dat ik gelovig ben; mijn geloof was - en is - mijn houvast. Ik moest iets schrijven over hoop, maar wat ben je met hoop, als je niet vertrouwt en niet gelooft dat het mogelijk is? Mijn houvast is mijn geloof in de liefdevolle God. Als symbool daarvan draag ik het hangertje “geloof, hoop en liefde” dat je ziet op de foto hierbij.
Hilde D’Hollander

Ik geloof en vertrouw dat er steeds opnieuw mensen op ons pad zullen komen, die het goede in hun hart dragen. Het goede dat zich uit in kleine dingen: een vriendelijk woord, een klein gebaar of daad... Ik vertrouw in het goede, dat beslist zijn weg zal vinden. Mensen die geluk delen, woorden spreken... die vooral niet breken, maar verbinden.
Luc Rasschaert

Ik ben Els De Boeck uit Appels; ik werd op 26/8/2020 getroffen door een hartstilstand in mijn wagen. De personen van een bestelwagen alarmeerden de hulpdiensten. Ze hebben me op straat onder een tent gereanimeerd. Na 20 minuten zijn ze erin geslaagd mijn hartslag terug te halen. Eindelijk, want die mensen hadden de hoop bijna opgegeven. Ik besef ten volle dat ik een mirakel ben, zoals iedereen zegt.

Zondag 16 juli 1978, rond 10 uur. Ik waak bij mijn zieke moeder terwijl ze het tijdelijke wisselt voor het eeuwige leven.
Zondag 16 juli 1989, rond 10 uur, 11 jaar later. We verwachten ons derde kindje, uitgerekend voor 6 augustus. Toch beslist de natuur (?) er anders over en stap ik noodgedwongen 3 weken vroeger dan voorzien de materniteit binnen. Daar wordt onze zoon een paar uur later geboren. De hele tijd was mijn moeder bij me om me bij te staan bij de bevalling. Ja: er is leven na de dood!
Lucille Govaert