Wat geniet ik toch van ontmoetingen aan de deur, van mensen met wie je sowieso al iets deelt: een straat, een ladder, een koor-hobby en deze keer de parochie. Sinds 2020 woon ik in deze parochie en ik moet zeggen dat het me al veel fijne mensen heeft gebracht. 
Deze keer ontmoette ik Godelieve en ik las hoe zij ook steun vond in de parochie toen ze het moeilijk had. Ikzelf vind steun in de parochie wat betreft het geloven zelf én in het wekelijks naar de kerk gaan.  Het laadt mij telkens weer op om samen met andere mensen te luisteren naar de verhalen van God en de mensen, de verhalen van Jezus en de mensen, het delen van het brood en het bidden.  

Volksdansgroep Drieske Nijpers uit Sint-Gillis-Waas nam ons dekenaal anker mee naar de Erfgoeddag aan de Roomanmolen in Sint-Pauwels.
Terwijl bezoekers kennismaakten met het rijke culturele erfgoed, werden ze ook uitgenodigd om stil te staan bij het anker van hoop. Ze konden zich laten inspireren en een korte boodschap nalaten over wat hoop voor hen betekent.

De gemeente Stekene wou meewerken aan het brengen van een hoopvolle boodschap naar de wereld toe en stelde de wachtruimte van het gemeentehuis ter beschikking zodat het anker inwoners van de gemeente Stekene mocht inspireren tot hoop.

​Mocht ik jou vragen: ‘Heb je nog hoop?’,  hoe zou je die vraag dan ervaren? Er zit een twijfel in die vraag.  Het is een vraag, die ik nooit stel bij mijn werk in de gevangenis, of bijna nooit. De hoop van gedetineerden hangt samen met wat er boven hun hoofd beslist wordt: uitgangsvergunningen, voorwaardelijke invrijheidsstelling, elektronisch toezicht,… Heel hun hoop is daarop gericht, begrijpelijk. Ik van mijn kant hoop dat ze durven naar zichzelf te kijken, en daarbij vragen durven te stellen. Durven dus, want dat vraagt moed. En dat kan niet zonder een bodem, waarop je kunt ‘staan’ om naar je schaduwkanten te kijken. Net omdat het recidiefpercentage zo hoog ligt, hoop ik met hen een weg te mogen gaan, samen met de mens in de gedetineerde, en met de anderen die met hem begaan zijn, de psychologen, de welzijnswerkers, maar ook de chefs en de directie. 

Een kleine greep uit situaties die ons deden smelten…
Een kleine greep uit situaties die hoop gaven gedurende dit schooljaar in de Sint-Maarten Bovenschool…
 
Leerlingen na een moeilijk gesprek in de klas, over jongeren met mentale problemen:
 “Je kan niet weten wat iemand meemaakt of hoe iemand iets ervaart. We zouden minder moeten oordelen. Het gaat niet om onze mening of om ons gelijk. "We zouden meer moeten luisteren.”
“Erkenning en begrip geven dat een ander het zwaar heeft, is veel belangrijker dan zelf een oordeel vellen.”
Zulke gesprekken in respect, zo’n zachte, wijze woorden - zonder te concluderen of zonder tot een oplossing te komen - maken de wereld echt beter.