Een pelgrimstocht vol verwondering...

Maandag 10 maart begon voor mij en mijn leerlingen van het vijfde jaar arbeidsfinaliteit met een bijzondere reis: een bezinningsdag. Voor velen onder hen was dit een onbekend begrip, iets vaags dat ze zich moeilijk konden voorstellen. Maar wat hen te wachten stond, zou hen diep raken.
We vertrokken met de fiets vanuit Sint-Niklaas, koers zettend richting Oostakker. De vraag die al snel in de lucht hing: "Oostakker? Wat is daar nu te zien?" Nieuwsgierige blikken, een zweem van scepsis. Maar toen ik hen vertelde over het bedevaartsoord dat bekendstaat als het 'Belgische Lourdes', veranderde hun houding. Een grot met een Mariabeeld? Mirakels? De magie van het verhaal begon te werken; de nieuwsgierigheid was gewekt.

Onderweg hielden we halt bij de Kruiskapel in Eksaarde, waar de rust van de plek zich als een deken over ons uitspreidde. Een eenvoudige picknick in de open lucht volgde, en even leek de tijd stil te staan. De vermoeide benen werden kort gespaard, maar het verlangen om verder te trekken groeide.
Bij aankomst in Oostakker werden we hartelijk verwelkomd door meneer Beyaert. Zijn stem had een bijzondere kracht: hij wist met zijn verhalen over het ontstaan van het bedevaartsoord zelfs de meest luidruchtige leerlingen stil te krijgen. Verwondering maakte zich van hen meester. Het was ontroerend om te zien hoe jongeren, die in deze moderne tijd zo ver verwijderd lijken van geloof en bezinning, zich openstelden voor stilte, gebed en reflectie.
De basiliek, met haar overweldigende schoonheid en diepgewortelde geschiedenis, liet een diepe indruk achter. Ogen dwaalden over de kunstwerken, de gewelven, de lichtinval die het heiligdom een bijna hemelse gloed gaf. Het was alsof we, al was het maar voor even, echte pelgrims waren geworden—pelgrims van HOOP.
​
Sofie Geerinck, leerkracht godsdienst