Getuigenissen van hoop in Dendermonde

Ik ben Els De Boeck uit Appels; ik werd op 26/8/2020 getroffen door een hartstilstand in mijn wagen. De personen van een bestelwagen alarmeerden de hulpdiensten. Ze hebben me op straat onder een tent gereanimeerd. Na 20 minuten zijn ze erin geslaagd mijn hartslag terug te halen. Eindelijk, want die mensen hadden de hoop bijna opgegeven. Ik besef ten volle dat ik een mirakel ben, zoals iedereen zegt.

---

Ik belandde in een coma, mijn toestand bleef kritiek. Ik kreeg de ziekenzalving op zaterdagnamiddag. Vrienden en familie namen afscheid van mij. Mijn dichtste familie bleef desondanks dagelijks bidden en de novenen werden niet gestopt. Mijn man zat te wachten op een telefoon dat ik zou overleden zijn. Ik lag er gans het weekend en op maandagmorgen onderzocht de arts me voor – zo dacht ze – een laatste keer. Ze riep: “Els, geef een teken van leven!”, toen nog eens met nog luidere stem: “Els, geef een teken van leven!!” Ik heb toen lichtjes een vinger bewogen. Dat was blijkbaar voldoende om de morfinepomp uit te schakelen en de machines terug aan te zetten. Er was weer hoop. Met de hulp van mijn man, familie, de dokters, verpleging, kinesist, psychologe en zoveel mensen ben ik nu terug thuis, wel in een rolstoel. Maar ik ben blij dat ik het nog kan vertellen.
Hoop doet leven, zeggen ze; inderdaad er is iets van. Wat ik hoop, is te veel om op te noemen. Ik hoop onze kinderen hun eigen leven te zien uitbouwen. Ik hoop lang samen te kunnen blijven met mijn man, want het mag gezegd worden, onvoorstelbaar wat hij allemaal voor mij doet. Hij is een “bijoeke”. Ik hoop om geen bijkomende kwaaltjes te krijgen. Deze hopen zijn voor gezonde mensen normaal, voor mij zou het een luxe zijn ze te kunnen verwezenlijken. Tja… nogmaals… hoop doet leven…
Els De Boeck