Het anker in Het Rijgersnest, een huis van Levensvreugde Verblijven

‘Ik heb even moeten nadenken hoe ik dat woord ‘hoop’ moest uitleggen, zegt Lieve, de begeleidster van het klei-atelier, ‘ik vond dat niet zo eenvoudig.’ Ik kan het alleen maar beamen. Ik heb dit voorbije jubeljaar al heel wat bespiegelingen over hoop gelezen en toch kan ik er niet zomaar mijn vinger op leggen. Het woord dat we zo vaak in de mond nemen, laat zich toch niet zo eenvoudig vangen. Dus stap ik maar gewoon de ateliers binnen om te ontdekken wat er daar allemaal gebeurt.
Op het gelijkvloers bevindt zich het klei-atelier. Tamara, Jurgen en Jill zijn er in de weer. En later leer ik er ook Jean-François, Guido en Andy kennen. Wat hopen zij, of wat geeft hen hoop? Een moeilijke vraag.
Maar als je vraagt naar hun werk, gaan de ogen aan het blinken en wordt er mij vol fierheid en met kennis van zaken uitgelegd wat hun taak is.
En daar doorheen ontdek ik wat zij hopen: dat ze mensen blij kunnen maken met wat ze daar creëren (en ook: dat ze veel bestellingen krijgen). Jill zegt het heel mooi: ‘mijn hart gaat open als ik mensen gelukkig kan maken. En ik hoop dat ik dat ook kan doen door mijn talent hier te gebruiken en door te tonen wat wij kunnen.’
Op naar het eerste verdiep samen met Jill die zich spontaan aangeboden heeft als gids. Daar zitten we in het atelier ‘Industrieel werk.’ Iedereen kan van deze dienst gebruik maken en de kostprijs is verwaarloosbaar. Vanaf nu bekijk ik heel wat zaken op een andere manier, nu ik weet dat een aantal mensen met veel geduld en precisie stickers op snoepzakjes gekleefd hebben, of verkleedgerief een label hebben gegeven.
Ook de potjes die je in het ziekenhuis in je handen gestopt krijgt, hebben met veel zorg eerst een stickertje gekregen van deze ploeg. Er is ook een samenwerking met de Kringwinkel Stroom (puur toeval trouwens dat het anker vanuit de Kringwinkel aan Het Uniek Kadoo werd doorgegeven!): CD’s worden hier getest, potloden gescherpt en schoenen gepoetst. Is er hier zo een vreugdevolle sfeer door de muziek die speelt (ah ja, de CD’s moeten toch getest worden?) of gewoon door de mensen die er werken?
Laura toont me haar werkplek en vertelt me haar diepste verlangen: dat ze binnenkort naar de uitvaart kan gaan van twee mensen die gestorven zijn, en dat ze dan een bloemetje en een knuffel kan afgeven als een teken dat ze aan hen denkt.
Ook Jan en Laura vertrouwen me toe wat ze hopen: minder oorlog en minder armoede. Ik kan het alleen maar samen met hen en van harte hopen. Ook hier valt de arbeidsvreugde en de kameraadschap op. Ik zou wel nog wat langer willen blijven, maar er valt nóg een verdiep te ontdekken. Daar worden met papier-maché schaaltjes gemaakt voor bloemstukjes. Maar er is nog iets anders dat de aandacht trekt: Dirk toont zijn trommel, gemaakt samen met een stagiair. ‘Stagiairs geven hoop!’ zegt de begeleidster. ‘Vroeger was er een muziekatelier, maar doordat de begeleidster op pensioen ging en niemand dit kon opnemen, werd dit stopgezet. Dirk had spijt dat hij niet meer kon drummen, maar samen met de stagiair maakte hij deze trommel zodat hij thuis kan oefenen!‘
Stralende ogen, mensen waar je je meteen welkom bij voelt, creatievelingen die vreugde scheppen in hun werk en een winkel vol mooie, grappige, originele creaties.
Hoop is niet iets om theorieën over te verkondigen, besluit ik. Hoop, dat zijn gewoonweg mensen zoals deze.
En deze namiddag was voor mij een echt cadeau!
​
Meer foto's: https://flic.kr/s/aHBqjCiyjd

---